Nire bizitza
pelikuletan

Jaio eta Lara izena emango didate, Doctor Zhivago filmarengatik (1965). Nahi gabe, izenean daramat zinema bera.

Lagunekin hasiko naiz herriko zinemara joaten, igandetan, 125 pezetaren truke. Urte haietako Liberad a Willy sagak markatuko du nire haurtzaroa. Willyz maiteminduko naiz, eta baita protagonistaz.

Gero, VHS irakurgailua iritsiko da gure etxera eta, harekin batera, bizitzan gehien ikusi ditudan filmak:

Asterix y las doce pruebas (1976), Poli de guardería (1990), La bella y la bestia (1991) eta La Señora Doubtfire (1993). Oraindik egun, gai naiz Bella bezala abestu edo Robin Williamsen alaba izateko.

18 urterekin ikusiko dut Lost in Translation. Eta, orduan lehen aldiz, zineari lotutako zerbait egin dezakedala  erabakiko dut.

Zinemagintza ikasten hasi eta New York hirira lekualdatuko naiz. Unibertso osoko lekurik onena ezagutuko dut bertan, munduko bideoklubik handiena: Kim´s Video. Zinemazalearen ametsa biziko dut horma haien artean. Tarantino, Cohen anaiak, Altman, Lynch, Allen, Akerman, Saura eta Bergmanen berri izango dut orduan.

Zinemagintzako ikastaroko lagunekin batera, Fish Tank filma ikusi eta zerbaitek klik egingo du nire barruan: ordura arte emakumeek zuzendutako oso film gutxi dauzkat ikusiak. Eta, ordutik aurrera, fokua aldatuko dut.

Nire lehen metraje laburreko filma idatzi eta zuzenduko dut hirian, zeinak harro sentiaraziko nauen Bicycle Poem. Zinema-zuzendari izateko apustua serio hartu eta, 25 urterekin, Gariza Films ekoiztetxea sortuko dut.

Publikoz lepo estreinatuko da nire lehen dokumentala zinema-areto batean Next Stop Greenland. Lehen aldiz sentituko dut publikoarekin konektatzea zein ederra den, proiektu propio baten eskutik. Ordu luzez egingo dut negar, estreinaldiak sortutako ilusioa dela eta.

Nire ametsa beteko dut. Nire bizitzako filmik garrantzitsuena Un otoño sin Berlín idatzi eta zuzenduko dut.

Donostiako Nazioarteko Zinemaldian estreinatuko da Un otoño sin Berlín. Filma opari bilakatuko da, haziz eta haziz doana. Nire harridurarako, oso ondo hartuko dute filma bai ikusleek eta bai kritikak.

Un otoño sin Berlín lanak Goya sari bat irabaziko du emakumezko aktore berri onenaren kategorian, Irene Escolarren lanagatik. Irenek, agertokitik, “Lortu dugu, Lari” oihukatuko du. Eta nik negar egingo dut, negarra negarraren ondoren, eta zoriontsu sentituko naiz, oso oso zoriontsu.

Hego haizeak jo eta ogibidez aldatuko dut 6 hilabetez. Berriz bueltatuko naiz ekainean zinemagintzara, munduan gustukoen dudan lanera.

Nire bigarren film luzeari ekingo diot, hiru hilabetez behin izenburuz aldatzen joango dena. Hala, Ane & Pierre izango da hasieran, Ane & Peru gero, eta Ane & Peio hirugarren. Eta seguru, estreinatzerako, beste mila aldiz aldatuko duela izenburuz.

Eta bai, iragarpena egi bihurtzen da. Nire bigarren film luzea izenez eta izaeraz aldatzen da ‘Nora’ri bidea egiteko. Abuztuan eta irailean filmatzen dut.

NORA, pandemia eta Covid-19 baino indartsuagoa, Donostiako Zinemaldian estreinatuko da. Egia bihurtutako ametsa.

Filma, azkenean, zuena da. Ilusio handiz, NORA irailaren 3an estreinatuko da aretoetan eta New York, Miami, Londres, autozine eta zinema-aretoetara eramango gaitu.

ETXE BETEA sortu zen. Gure ametsen etxea eraberritzen hasi ginen: emakume sortzaileentzako etxea Bilboko erdigunean.

Duela 5 urtetik ekoizten ari naizen filma Berlinalen estreinatuko da: 20.000 erle espezie. Talde osoaren eskutik, bere ibilbide bikainaz gozatzen jarraitzen dugu: Malagako Jaialdia, Hong Kong, Lux Sariak, European Film Awards, Forque Sariak…